نمک بر زخم کهنه فرهنگیان!

محمدرضا نیک‌نژاد، عضو کانون صنفی معلمان ایران در قانون نوشت:

چندی است که اعتراض فرهنگیان به شرایط معیشتی، بازتاب بیرونی‌تری یافته و در آستانه روز و هفته معلم همچنان ادامه دارد. اعتراض مشخص فرهنگیان افزایش دستمزدها و رسیدن میانگین آن به بالاتر از خط فقر، از میان برداشتن تبعیض تاریخی میان آنها و دیگر کارمندان دولت و –دست‌کم- بازگشت بیمه تکمیلی فرهنگیان به شرایط پیشین است.

میانگین دریافتی فرهنگیان، یک میلیون و دویست هزارتومان است و این درحالی است که خط فقر رسمی دو میلیون و پانصد هزار تومان اعلام شده. فرهنگیان با سنجش شرایط زندگی و دستمزدهای خویش با دیگر کارمندان دولت -که گاهی برادران و خواهران و فامیل آنها هستند- در می‌یابند که گرچه کارمندان دیگر سازمان‌ها حقوقی یکسان با فرهنگیان می‌گیرند اما آنها افزون بر حقوق، مزایایی همچون حق مسکن، هزینه خوراک روزانه، هزینه آمد و شد، بن‌های خرید از فروشگاه‌های نامدار و … نیز دارند که میزان دریافتی آنها را نسبت به فرهنگیان افزایش می‌دهد و حس تبعیض فزاینده‌ای را در وجود آموزگاران پدید آورده است.

در دو سال گذشته نیز شوربختانه سطح خدمات بیمه تکمیلی فرهنگیان بسیار پایین آمده و دشواری‌های فراوانی پدید آورده است. بی‌گمان این سه محور، پایه دلخوری تاریخی فرهنگیان را تشکیل می‌دهد و اگر فرادستی پیگیر ریشه اعتراض‌های چند ماه گذشته شده باشد دریافته است که این سه خواسته، بیش از دیگر گرفتاری‌های فرهنگیان بسامد داشته است. اما شوربختانه همزمان با دلخوری فرهنگیان و فریادهای سکوت آنها، لایحه رتبه‌بندی در سخنان فرادستان بازتاب بیشتری یافته است و هر بار بیش از گذشته بر آن پافشاری می‌شود!

در همین راستا و در واپسین سخنان رئیس سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور در گردهمایی فرادستان ادارات کل آموزش‌وپرورش استان‌ها می‌گوید «دولت علاوه بر تخصیص کامل اعتبارات مصوب به آموزش و پرورش برای اجرای نظام رتبه‌بندی معلمان در سال ۹۴، مبلغ یک هزار و سیصد و پنجاه میلیارد تومان و برای سال ۹۵ سه هزار و پانصد میلیارد تومان در نظر گرفته است ولی با این وجود ما معتقدیم برای ارتقای سطح معیشت معلمان در کنار اجرای این طرح مهم باید به دنبال منابع جدید باشیم و این آمادگی وجود دارد که با گشایش در امور، بتوان اعتبارات ویژه‌ای را برای آموزش و پرورش تخصیص داد تا مشکلات این نهاد را تا حد ممکن کاهش داد. در خصوص اجرای مناسب سیاست ساماندهی نیروی انسانی در صرفه‌جویی یک هزار میلیارد تومان بودجه آموزش و پرورش و افزایش فوق‌العاده شغل معلمان ابتدایی در سال ۹۳ از آقای رئیس‌جمهور درخواست تشویق برای دکتر فانی کرده‌ام.» (خبرگزاری‌ها ۳ اردیبهشت) این سخنان دو فراز مهم دارند. نخست آنکه ایشان در سخنان خویش بر رتبه‌بندی آموزگاران تاکید کرده و آن را مهم‌ترین کار دولت در سال ۹۴ می‌خواند و این در حالی است که به باور فرهنگیان این لایحه و افزایش ۱۶۰ تا ۶۰۰ هزار تومانی آن هیچ گره‌ای از گرفتاری‌های فراوان آموزش و پرورش به‌ویژه معیشت آنها نمی‌گشاید.

حتی اگر همه فرهنگیان شامل شرایطی شوند که ۶۰۰ هزارتومان افزایش دستمزد داشته باشند، تازه یک تفاوت ۶۰۰ هزارتومانی با خط فقر خواهند داشت! دوم آن که مسئولان سازمان مدیریت و برنامه ریزی افزایش سطح معیشت فرهنگیان را موکول به گشایش‌های تازه می‌دانند و آن را به شرایط سال بعد وامی‌گذارند. چنین سخنانی که پیشینه ذهنی فراوانی در میان فرهنگیان دارد و نتوانسته و نمی‌تواند درد کهنه تبعیض و گرفتاری‌های اقتصادی فرهنگیان را درمان کند. موثرترین عامل توسعه انسانی کشور یعنی معلمان، بر این باورند که دولت به جای تشویق وزیر آموزش پرورش، او را یاری کند تا نارضایتی پدید آمده میان کارمندانش را از میان ببرد و در هنگام تقسیم بودجه سهم این نهاد کارآمد را به نقطه درخور برساند. بی‌گمان در این گیرودارِ گرفتاری معیشت -منزلت، سخن گفتن از رتبه‌بندی پاشیدن نمک بر زخم کهنه است. فرهنگیان چشم به‌راه تغییرات عملی‌اند؛ پس این گوی و این میدان!